Espainiako Geriatria eta Gerontologia Elkarteak (SEGG) eta Zahartze eta Osasun Fundazioak mendeko 2,3 milioi pertsona identifikatu dituzte estatuan. Horietako bakoitzak zaintzaile baten laguntza behar du, eta horietatik kasuen% 80 ez da profesionala eta familiako harremana du. Hainbat ikerketek zehaztu dute Espainiako zaintzaileen% 88 adin ertaineko emakumeak direla, jasaten duten presio psikologikoarekin lotutako arazoak. Mendeko pertsonaren behar guztiak asetzeko pertsona nagusia izanik, zaintzaileek bere burua alde batera uzten dute, beren burua zaintzeaz ahazten dira, harremanak gutxitzen direla ikusten dute eta bizitza luzaroan uzten dute. Zaintzaile hauek aldaketa handiak izan dituzte beren bizitzan, eta horrek izaera eta aldarte aldaketak eragin ditu. Alterazio horiek% 69an eragin dute arazo fisikoetan eta% 49an buruko osasunean.

1960ko hamarkadaren hasieran aipatzen da lehen aldiz etxean mendekotasuna zaintzen duten familiako kideek hautematen duten zama kontzeptua.
Zaintzailearen zama prozesu estresagarria da, zaintzailearen fisiko, mental eta ongizatean ondorio garrantzitsuak dituena. Laguntza egunak oso luzeak dira. Hori guztia dela eta, zaintzaileak arazo fisikoak izaten hasten dira, hala nola lepoan, gerrialdean, giharrean edo artikulazioetako lesioak. Zaintzaile informalaren gainkargak eragindako arazo fisiko eta mentalek osasun sistemaren kontsumitzaile bihurtzen dute beraiek.

Zaintzailearen zama, prozesu estresagarria denez, depresio nahasteak, antsietatea, haserrea eta etsaitasuna agertzen diren buruko osasunean ditu ondorioak. Estres emozional kronikoaren aurrean erantzun desegokiak agortze fisikoa eta psikologikoa dakar, baita besteekiko jarrera hotza eta despertsonalizatua eta burutu beharreko zereginekiko eta, beraz, erruduntasunarekin bateraezintasun sentimendua ere.